"Çok güzeldi ama bir o kadarda kısa, tıpkı rüyalarım gibi."
Bir hikaye yazmak istiyorum içindede ondan olsun. Uzunca saçları olsun, gözleri mavi, elleri pamuk, ama yalnız olmasın yanına da bir tane benden ekleyeyim. Upuzun bir yolda beraber yürüsünler. Onlar yürüdükçe ben etraflarını güzelleştireyim. Renk katayım mesela gökyüzüne, mavi olsun gözleri gibi. Yıldızlar serpiştireyim gece olunca karanlığa, gözlerinde ki parıltılar gibi, gündüz olunca taç yapayım taksın saçlarına. Ve geceyi aydınlatan bir ay ekleyeyim yukarıya, hiç bitmeyecekmişçesine çevresine yaydığı sonsuz enerji gibi.
"Bu hikayenin de bir sonu olacak değil mi ?" diye sorsun kız çocuğa.
"Hayır olmayacak, kimse bu sonu okuyamayacak." diye cevaplasın çocuk.
"Merak etme yazanı tanıyorum, o izin vermez kötü bitmesine." desin son olarak.
Yandan bir soğuktur esinti gelir, çocuk montunu çıkarıp kıza verir. Öylece gözden uzaklaşırlar bu yarattığım sonsuz yolda.
Her birimiz bazen böyle hikayeler, senaryolar oluştururuz kafamızda. Arzuladığımız, tutkuyla peşinden koşturduğumuz, herşeyden çok istediğimiz şeyler hakkında olur bunlar. Öyle birşeydir ki bu ; küçük bir kutu içerisinde önüne evreni sunsalar sen yine onu tercih edersin. Ne kadar uzaksa, ne kadar imkansızsa, o kadar değer kazanır kafanda. Seni sürekli motive eden birileride olur etrafında; sürekli "boşver" derler, "başkasını bulursun", "bir o mu var", "ucunda ölüm mü var?" derler. Biliyorum ucunda ölüm yok hatta onu düşündüğümde midemin kasılmasına neden olan, vücudumu titreştiren, kalbimin ritmini bozan o enerjinin zamanla azalacağını da biliyorum. Peki bu yolda savaşmak varken, ona ulaşabilme ihtimali dururken neden bu enerjiyi yollayayım ki bünyemden.
Yaşamak yada yapmak istediklerimin ufak bir hikayesini daha doğrusu simülasyonunu yarattım ve başıboş bıraktım kafamda. Halen yol alıyorlar öylece, varsın alsınlar bir sonu yok bunun. Hayallerim de yaşatıyorum, var ediyorum onu ama kim bilir belki gerçeğiyle de yaşarım bir gün zor olsada.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder